Het is wellicht langs je heen gegaan, maar Artemas heeft zo’n beetje de allergrootste wereldhit van dit moment te pakken, en De Britse DIY-popzanger stond dit weekend op het Rotterdamse stadsfestival Motel Mozaique, in een piepklein undergroundpodium. Het was een van onze vele hoogtepunten: we zagen ook de grootste Britse buzzband sinds The Last Dinner Party, Wende Unplugged en nog veel meer.

1.Picture Parlour

Het nummer: 'Judgement Day'. De tweede van de twee singles die op spotify staan slaat live in als een bom.

Is Picture Parlour dé belangrijkste Britse buzzband sinds The Last Dinner Party? Na deze show op Motel Mozaique denken we van wel. NME noemde de groep al een ‘word-of-mouth sensation’, op Into The Great Wide Open en ESNS vielen ze ook al op, en hier in Rotterdam worden we pas echt van onze sokken geblazen. Frontvrouw Katherine Parlour heeft een soort Cruella DeVille-coolness over zich heen, met een manische energie, wit-zwarte coupe en chique commandantenjasje. Stijlvol is ook de muziek, die vaak doet denken aan de midtempo-liedjes van Arctic Monkeys, maar live nog wat theatraler en met meer vuur gespeeld. Parlour lijkt geen noot te missen, heeft een rauw stemgeluid, en haar vibrato laat menig aanschouwer met kippenvel achter.

2. Tom Skinner met David Okumu en Tom Herbert

Het nummer: De show werd grotendeels geimproviseerd, maar er werd zeker een hoogtepunt bereikt toen Okumu met behulp van een loopmachine en de hoogste noten van zijn gitaar er in slaagde een geluid te maken dat net als kwetterende vogels klonk.

Driemaal staat Tom Skinner op de planken tijdens Motel Mozaïque, de Londense jazzdrummer is immers artist in residence op het festival. Onlangs speelde hij nog in AFAS Live met The Smile, zijn project met Radiohead-leden Thom Yorke en Jonny Greenwood. Ook was hij lange tijd drummer van Sons of Kemet. Op donderdagavond zoekt hij samen met de Koreaanse daegum-soloiste Hyelim Kim het experiment in de Arminius Kerk, en op zaterdag speelt hij een freejazz-show met zijn eigen Voices of Bishara-band. Maar het coolste is zijn show met jeugdvrienden David Okumu (gitaar) en Tom Herbert (bas). In een hartverwarmende speech die de Londenaar van zijn telefoon voorleest, vertelt hij dat hij ze al kent sinds ze pubers waren. Als ze samen beginnen te spelen, is dat ook meteen te merken. De dynamiek tussen de drie is onevenaarbaar. Er komen veel verschillende genres voorbij, met natuurlijk jazz als fundament. Maar ook horen we covers van Grace Jones, Prince, Afrikaanse invloeden, en zelfs postrock.

3. Artemas

Het nummer: De mega Tiktok-hit 'i like the way you kiss me'

De Britse DIY-popzanger Artemas zit op een gek moment in zijn carrière. Tot eerder dit weekend het album van Taylor Swift uitkwam had hij wekenlang wereldwijd dé meest gestreamde song op Spotify met ‘i like the way you kiss me’ en ook nu nog wordt de song dagelijks 9 miljoen keer gestreamd. Een wereldhit van jewelste, dus. Maar tegelijkertijd is die cheque nog niet binnen en staat Artemas voor zijn allereerste optreden buiten het Verenigd Koninkrijk geboekt in de Rotterdamse undergroundvenue WORM voor een publiek van… een stuk of 20 fans en verder zo’n 300 man festivalpubliek dat hem nog amper kent. Het is dus best hard werken, maar zijn vervormde alternatieve r&b-falsetto en uitstekende tweekoppige begeleidingsband krijgen het publiek al snel mee. Het vroege werk van The Weeknd is een duidelijke inspiratiebron, maar opvallender is de verscheidenheid aan stijlen (r&b, grunge, pop, noise en hiphop zijn allemaal duidelijk aanwezig) die hij laat horen en die allemaal eigen klinken door zijn kenmerkende zangtechniek. Dat hij de zaal eigenlijk al om zijn vinger heeft voordat hij na 40 minuten zijn twee hits ‘if u think i’m pretty’ en ‘i like the way you kiss me’ inzet is een teken dat we deze jongen in de gaten moeten houden. Een echte genre-bending popster voor Gen Z in de dop.

4. Fat Dog

Het nummer: 'Satisifaction' ja je leest het goed, een cover van de dansvloer banger van Benny Benassi.

Het Britse vijftal Fat Dog bracht al twee singles uit op Domino Records, en komt voort uit de Windmill-scene in Brixton, waar ook eigenwijze gitaaracts Black Country, New Road en black midi hun publiek vonden. Je snapt het al, ongrijpbare muziek dus. Mét humor: als op zaterdagavond in Perron plotseling megadramatisch de ‘Carmina Burana: Oh Fortuna’ uit het geluidssysteem schalt, weet de totaal volgestouwde zaal meteen hoe laat het is. Vanaf begin tot eind is de show een bom van pure entertainment. Ze beginnen nog redelijk kalm, met een nummer dat wel aan Madness doet denken, maar ze schakelen bliksemsnel door naar een cover van ‘Satisfaction’ en het explosieve ‘King of The Slugs’, waarbij de toeschouwers de een na de andere zweterige moshpit beginnen. Frontman Doghead loopt zonder pardon meerdere keren het publiek in, om er zeker van te zijn of mensen het wel écht naar hun zin hebben. “Wat zijn dit voor gekken?!’, roept een vrouw die voorbij komt hossen in een van de pits. Het is bizar hoe de band met slechts twee uitgebrachte singles zo de zaal zo op zijn kop weet te zetten. Zodra ze plotseling een mix van postpunk en gabber inzetten breekt de absolute pleuris uit, er ontsnapt daar zelfs iemand met een bloedneus en grijns van oor tot oor aan het oog van de wervelwind.

5. Wu-Lu

Het nummer: 'Blame', een rauwe mix van hiphop en punk, die de kerk op zijn grondvesten liet trillen.

 

De Britse band Wu-Lu klinkt alsof-ie rechtstreeks uit de Tony Hawk-soundtracks komt, een lekker mengsel van punk, hiphop en indie. In eerste instantie spelen Miles Hopcraft en zijn drie bandleden vrijdagavond in de Arminius Kerk vooral in die en punk. Maar plotseling valt de show stil, en knalt er een keiharde 808 kick door de ruimte die de kerk laat trillen op zijn grondvesten. Hopcraft, de gitarist en bassist leggen hun instrumenten weg en beginnen plotseling met bars door de kerk te smijten alsof het hun lieve lust is. Ondersteund door de drummer, en wat 808-geluiden die hij uit een sampler lijkt te toveren. De toeschouwers beginnen als gekken te moshen en het duurt niet lang voor een van de bandleden zich bij de moshende menigte voegt.  


 

6. Texoprint

Het nummer: Hun EP Mumble is vandaag uit en de titeltrack is de plaat waarop het hardst gedanst wordt.

Wanneer we de rode boot van V11 betreden, komt er al gelijk een indrukwekkende bak herrie van het podium tijdens de soundcheck. Wanneer we 45 minuten later weer aan wal gaan, suizen de oren nog na in een adrenaline high. Het is te danken aan de Rotterdamse band Texoprint. Zij vieren met deze thuiswedstrijd de release van hun nieuwste EP Mumble, waarop een mix van postpunk, noiserock en post-hardcore met een vleugje kraut te horen is. Live wordt dit gebracht met een wilde energie die het onmogelijk maakt om stil te staan. De bas is zwaar, de drums hypnotiserend en de gitaar gillend scherp. Waar dergelijke muziek vaak met boosheid en hard spel gepaard gaat, voelt dat bij Texoprint anders. Ze spelen opvallend losjes en dansbaar en het feit dat alle drie de muzikanten daarbij ook nog zingen, getuigt van zeer veel beheersing. Een half jaar geleden kenden we de band nog als Kalaallit Nunaat. Onder die naam deden ze in 2021 mee aan de Popronde en werd in 2022 veel gespeeld. Vorig jaar was het ogenschijnlijk iets rustiger voor de band, maar met een naamsverandering, hun nieuwe EP en een paar grote gigs op Best Kept Secret, Zwarte Cross en Misty Fields in de agenda laten ze hier tijdens hun thuiswedstrijd zien helemaal klaar te zijn voor de volgende stap.

7. Lander & Adriaan

Het nummer: Als na een minuut of twintig de nieuwe Hudson Mohawke-achtige tune 'Saurus' wordt ingezet, begint de trein echt op stoom te komen.

Vorig jaar zagen we het Belgische duo Lander & Adriaan op ESNS, Down The Rabbit Hole, Into The Great Wide Open en ADE al hoe ze met hun podiumopstelling midden in het publiek met publiek 360 graden om zich heen op hun kop kunnen zetten met hun mix van werkelijk alle hoeken van de dansmuziek. Drum & bass, jazz, acidtechno, rave, wonky, hiphop, popedits, jungle en IDM gaan allemaal in de blender tot een geheel dat een uur lang constant in intensiteit toeneemt. Daarmee zijn ze nu op Motel Mozaique tot headliner gepromoveerd en dat brengt weer een nieuwe groep geïnteresseerden met zich mee. Er staat dus daadwerkelijk nog iets op het spel, maar voor deze twee lijkt dat spel zo simpel als boter-kaas-en-eieren. Waar het publiek de eerste twintig minuten nog staat te kijken naar het indrukwekkende livespel van de drumvirtuoos en de synthkoning en daarna twintig minuten de benen eraf danst zijn het de laatste twintig minuten waar ze iedereen gek weten te krijgen. Een jaar geleden fantaseerden we nog van de fantastische set die deze twee in de Lowlands X-Ray zouden kunnen neerzetten, maar nu ze er daadwerkelijk geprogrammeerd zijn deze zomer, dromen we al over een veel groter podium.


 

8. Cosmo Pyke

Het nummer: 'A Piper For Janet' doet zelfs in een donker hol als de zaal van Perron de zon schijnen.

Dit weekend treedt de Britse Cosmo Pyke voor het eerst in op Nederland: tweemaal in de bovenzaal van Paradiso en zijn festivaldebuut op Motel Mozaique. En dat terwijl zijn charismatische muziek al jaren ook vol enthousiasme buiten Engeland geluisterd wordt. Zijn debuut-EP Just Cosmo (uit 2017) tientallen telt miljoenen plays. Intussen heeft hij twee EP’s uitgebracht, en is er een derde op komst. Hij slaagde er met deze tour in alle binnenlandse shows van zijn tour uit te verkopen, en vandaag kunnen we concluderen dat zijn muziek live pas echt goed tot zijn recht komt, en iets meer het het lome stoner imago van zich af weet te schudden. Cosmo kiest er namelijk voor geen akoestische (zoals gebruikelijk in zijn muziek) maar een elektrische gitaar mee te nemen, en dat is geen verkeerde keuze. Het geeft zijn muziek – relaxte zang, spoken word, vaak met een mix tussen indie, ska en folk – net iets meer pit. Hij communiceert weinig met het publiek, maar dat geeft niet, want er is duidelijk te merken dat hij er zin in heeft. Alles klinkt superstrak, en een hoogtepunt volgt wanneer de toetsenist plotseling een trompet tevoorschijn trekt om ‘A Piper For Janet’ ten gehore te brengen.


 

9. Dry Cleaning

Het nummer: De magie van  'Magic of Meghan' is live ook nog altijd niet uitgewerkt.

Het blijft een bijzonder gezicht: terwijl zangeres Florence Shaw in het midden van het podium met 15 spotlights op zich gericht een antiperformance staat te geven met haar bewust monotone praatzang en minimale bewegingen, gaat de rest van de band relatief in het duister helemaal los te gaan op hun instrumenten. Daar is het gitarist Tom Dowse die de sterren van de hemel aan het spelen is en feitelijk met zijn riffs de ruggengraat van de melodie vormt van de spoken word postpunk van het Londense viertal Dry Cleaning. Maar toch zou de band niet werken zonder die haast wezenloze blikvanger. De less is more aanpak heeft iets mateloos intrigerends en het moment dat ze ineens toch een sambabal erbij pakt is zo verrassend dat het geluid simpelweg een zindering door de zaal stuurt.

10. Wende Unplugged

Het nummer: een cover van 'SAKURA' van ROSALíA. 

We wisten natuurlijk al dat Wende mensen weet te raken op plekken waarvan we niet eens van weten dat we ze hebben. En we wisten al dat ze het eens in de zoveel tijd leuk vindt om alles om te gooien; dan actrice, dan zangeres, in het Frans, Engels, Nederlands…. Waarom niet ook nog effe unplugged? ‘Ik wilde ook nog even een aantal van mijn liedjes even helemaal tot de kern afpellen, kijken hoe dat zou werken’, merkt ze op in de Arminius Kerk op donderdagavond. Deze show is weer totaal anders dan de show die we haar op Lowlands zagen spelen in aanloop naar haar album Sterrenlopen. Ze speelt er vanavond wel wat nummers van, maar het album is niet het focuspunt van deze show. Het lijk vooral om creëren van intimiteit te de draaien. Slechts begeleid door soms één, soms twee piano’s, weet ze met haar giga bereik alsnog een hele kerk stil te krijgen. De akoestiek van de kerk past dan ook wel perfect bij haar stem. Maar net zo groots als haar stem in de kerk klinkt, is de show ook intiem, zo lijkt ze ook met elke bezoeker even oogcontact te willen maken. Ze lijkt elk moment van haar carrière even aan te tikken: ze brengt chansons ten gehore, maar ook Engelse nummers, Nederlands prijsnummer ‘Deze Gin’ en tot onze verrassing horen we haar zelfs in het Spaans. Ze voert namelijk een cover uit van ROSALíA’s ballad ‘SAKURA’. Oh, en Pitou laat ook nog even haar gezicht zien.


 

11. Baby's Berserk

Het nummer: Geen band zo modebewust als Baby's Berserk, dus 'Accessories' is vanzelfsprekend als een lijflied.

De vibe van optredens van Baby's Berserk balanceert ergens tussen de krakersscene en moderne kunst. Waar ze in het verleden al vaak die eerste kant hebben kunnen tonen op allerlei underground events is het nu die andere kant van hun wezen die de boventoon kan voeren in de Rotterdamse Kunsthal. Zangeres Lieselot Elzinga heeft een maniakale energie op het podium. Ze wrijft haar rode lippenstift gedurende het optreden steeds verder over haar gezicht door diep in de microfoon te zingen en klimt op de speakers en het decor. Het maakt de wave en dancepunk nog net even wat rauwer en ontregelender. Moderne kunst heeft het ook nodig om te schuren.

12. Porcelain Id

Het nummer: De zin 'You have a darkness in your eyes, but you can't help it' uit het refrein van 'Adam Coming Home' gaat elke keer door merg en been.

Het Belgische talent Porcelain Id gaat diep in de emotie. Hen laat het van diep komen en dat is te zien in iedere spier van het lichaam. Met de ogen weggedraaid, op de tenen, de armen uitgestrekt of met de rug in een gekke draai als ware een ecstatic dance performance. Op papier misschien over the top. Maar de uitstekende liedjes – die zich qua arrangement ook niet laten remmen door de gebaande paden – sluiten er dusdanig goed bij aan dat het gewoonweg werkt. Dan houden we simpelweg een uiterst intrigerend persoon om naar te kijken die echt iets te zeggen heeft en er nog steeds zichtbaar door geraakt wordt. Dan kan je ineens ook alles maken. Zelfs een liedje in het Nederlands binnen een verder Engels repertoire valt niet uit de toon.